| HomeKernkindOver mij Diensten Visie Doe mee! Youtube AgendaBlogsContact |
Een kind als spiegel in de klas. Een gevoel dat je iets niet goed doet of een kans om te ontwikkelen? Silvie heeft een leuke juf. Grappig en vol met zelfvertrouwen. Maar heel oppervlakkig zonder diepgang. Ze is doof aan één kant dus praat soms hard en maakt met haar grapjes de klas luchtig maar als het dan uit de hand loopt is ze weer streng en duidelijk. Ik ben van mening dat iedere leerkracht zichzelf mag zijn en dat alles goed is. Maar daar denkt Silvie heel anders over. Zij vormt een mooie spiegel voor de juf. Juf daarentegen kan daar helemaal niets mee. Dit is wat Silvie doet. Als Silvie de klas in gaat begint ze al met huilen. Ze geeft onbedoeld en onbewust dat ze gezien wil worden. Silvie weet, zonder dat ze daar bewust van is dat de juf haar over het hoofd gaat zien. Juf houdt van de stoere kindjes die op de voorgrond treden en niet het kaas van hun brood laten eten. Zo is de juf ook. Stoer, nonchalant en aanwezig. Met humor en grapjes. Silvie weet dat als ze in het begin van de les niet haar aandacht vraagt de juf haar de hele dag niet zal zien of horen. De leuke stoere kinderen met humor krijgen duidelijk onbewust en onbedoeld de aandacht van juf. De juf ervaart dat niet zo, zij denkt dat ze alle kinderen even veel aandacht geeft. Maar Silvie heeft door waar de voorkeur van de juf naar uitgaat en dat is niet naar Silvie. Silvie voelt zich regelmatig een beetje verloren in de klas. Dan tijdens de les begint Silvie af en toe te huilen. De juf kan daar niet zo veel mee, huilen is irritant of aandacht vragen. (bingo) Silvie geeft aan dat ze mama mist. De juf kan daar heel veel van leren. Op dat moment voelt Silvie niet dat ze gezien wordt. Er mist liefde, rust en aandacht in de klas waar ieder kind op dat moment wel iets aan heeft. Meestal is het dan te druk. Ze mist de ZEN die de juf op dat moment ook mist. De juf verliest de verbinding met zichzelf en dat voelt Silvie. Tijdens een gesprek met de juf begrijpt ze heel goed dat Silvie niet tegen de drukte kan omdat het voor de juf ook teveel is op dat moment. Silvie is haar alarmbel. Juf wordt dan boos en streng terwijl ze met liefde hetzelfde resultaat kan bereiken. Gewoon even verbinden. Maar de juf denkt dat ze streng moet zijn waarmee ze nog meer uit de verbinding stapt. Thuis doet Silvie precies wat de juf wil. Ze is stoer en sterk, laat het kaas niet van haar brood eten en maakt alleen maar grapjes. Precies waar de voorkeur van de juf naar toe gaat. Thuis is ze het kind die ze op school niet kan zijn. De perfecte leerling. Want deze kinderen krijgen de meeste aandacht. En zo vormt de docent onbewust de leerling. Ik kreeg vandaag een filmpje van Jujitsu. Een jongetje die ik ken zou deze vorm van vechtsport beoefenen. Deze ‘meesters’ geven aan dat je het gevecht in eerste instantie moet proberen te voorkomen en daar alles voor moet doen. Ze leren je ook hoe je dat kunt doen. Toen er in Harderwijk een bedreiging was van een opstand tegen de coronamaatregelen sprak deze leraar zijn leerlingen toe. Er waren namelijk een heleboel leerlingen die mee zouden ‘vechten’. Hij gaf aan dat de leerlingen die mee zouden doen met de gevechten niet meer toegelaten werden in de lessen omdat ze dan de boodschap van het Jujitsu dan niet hadden begrepen. We bepalen onbewust de boodschap die we uitzenden. Daarin hebben we heel veel invloed. We kunnen dit vanuit macht (wat beperkt voelt doen) maar ook vanuit liefde (wat vrij voelt) doen. Hoe kunnen we bijvoorbeeld boodschappen meegeven die voor alle kinderen belangrijk zijn en niet alleen voor een paar kinderen? Zijn we als volwassenen bewust van wat we onbewust meegeven? Het is onmogelijk perfect te zijn, het is wel mogelijk bewust te zijn en te blijven leren. We kunnen meer inzicht krijgen in wat we uitzenden als we kijken naar kinderen en van hun blijven leren. De kinderen die onze minste aandacht trekken, kinderen die we soms vergeten of over het hoofd zien, kinderen die veel regels en duidelijkheid vragen. Dit zijn allemaal boodschappen voor onszelf. Het is mogelijk een trucje te leren waarbij je alle elementen die bij ieder kind van belang zijn kunt raken. Zoals het maakt niet uit wie je bent, iedereen is verschillend, emoties mogen er zijn, gedrag is een boodschap dat er iets aan de hand is, we zijn hier op de aarde met een reden, regels zijn niet bedoeld om je aan te passen maar om rust en overzicht te houden, fouten bestaan niet en leren is een geschenk. School zoals deze nu is, is niet de plek waar je talent ontwikkelt. Het is een plek waar je een deel van je talent ontwikkelt. Dat deel wat met de maatschappij verbonden is. Je leert niet zo zeer hoe je je talent kunt ontwikkelen wat met jou verbonden is maar vooral wat de maatschappij van je verwacht en hoe de maatschappij omgaat met jouw talent. Dat zegt niets over het gehele talent en is nog zoveel meer wat scholen moeten meegeven voordat kinderen hun gehele talent kunnen voelen. Dit wordt helaas nog niet op scholen meegegeven en blijft vaak een leegte waardoor kinderen onderwijs niet of niet voldoende begrijpen. Vaak zijn er bewuste ouders die dit thuis onderwijzen aan hun kinderen of gaan kinderen naar sportclubs en weerbaarheidtrainingen. We kunnen alle basiselementen (zie kernkindvisie) in onszelf toelaten. Het is de essentie in ieder mens vormt de basis voor ons allemaal. Vanuit deze punten kunnen we met onszelf verbinden, kinderen helpen in verbinding te blijven met zichzelf en zo ook in verbinding met andere kinderen, de school, de lesstof, de maatschappij, de natuur en dierenwereld. Vanuit een holistische visie waarbij verbinding en in verbinding blijven centraal staat. Een spiegel is heel confronterend. Het geeft soms het gevoel dat je iets niet goed doet. Een spiegel brengt meer diepgang in jezelf. Het is een kans jezelf te onderzoeken en meer te leren over jezelf. Je doet het uiteindelijk voor jezelf omdat leren over jezelf je nog meer inzicht in jezelf kan geven. Wat leidt tot meer diepgang, meer zelfkennis, meer kracht en meer zelfvertrouwen. Dan voelt een spiegel op een gegeven moment alleen nog maar als een boodschap waar je dank je wel tegen zegt. Het is dan niet meer confronterend en geeft je niet meer het gevoel dat je iets niet goed doet. Het is een kans iets heel moois te doen. |
