Het kind van nu

Over het kind van nu wordt veel verteld en ook veel onderzocht. Er zijn verschillende visies op de wereld hoe we kinderen beter kunnen helpen. Sommige zeggen dat kinderen ADHD hebben of vormen van autisme en andere zeggen dat kinderen hooggevoelig zijn of nieuwetijdskind. En dan zijn er ook weer mensen die tegen al die hokjes zijn. Waar het om gaat is dat we kinderen proberen te begrijpen. Iets wat we nu doen en wat we altijd zullen blijven doen. We leren van kinderen.

Kinderen dragen nieuwe energie met zich mee. Ze dragen de toekomst in zich en dit deel zullen we nooit begrijpen. Het is aan het kind dit te leren begrijpen. Vaak zijn het eerst de volwassene die het proberen te begrijpen om het vervolgens aan de mensen in hun omgeving mee te geven. Een kind wat ADHD heeft zal anders benaderd worden als zijn hele omgeving weet wat er in het kindje speelt. Voor ouders is een label vaak een opluchting omdat ze niet kunnen uitleggen wat er aan hand is en het enige wat je als ouder wil zien is dat jouw kind gezien wordt voor de liefde die hij of zij is.

Afwijkend gedrag roept vaak irritatie of onbegrip bij mensen op en dan kunnen mensen meedogenloos zijn. Zo’n label is ook gewoon handig. Als je buurvrouw boos wordt omdat jouw kind altijd zoveel herrie maakt in de tuin en je vraagt haar begrip te hebben omdat hij nu eenmaal zo is, dan zal ze dat waarschijnlijk niet doen. Zouden deze zelfde ouders aangeven dat hij er niets aan kan doen want hij heeft ADHD, dan is de kans groter dat er wat meer begrip is.

We begrijpen in deze tijd kinderen meestal alleen met onze hoofd. Dat kindje mag dat niet en dat kindje heeft dat nodig. Het is allemaal gewoon iets om te onthouden en niet iets wat we voelen. Een enkeling die met kinderen werkt voelt dit aan. Deze mensen hebben geen labels nodig omdat ze kinderen goed aanvoelen en precies weten wat ze nodig hebben. Daar is bewustwording voor nodig anders blijven we altijd kinderen benaderen zoals we ze benaderd hebben.

Kinderen hebben engelen nodig in het onderwijs, opvoeding, kinderopvang, sportclubs en zorg. Engelen in een mensenlichaam die deuren voor hun kunnen openen. Die verandering op gang kunnen brengen zodat er ruimte ontstaat voor de ziel van het kind. Het is voor vele nog te beladen woord. Mensen die scholen, kinderopvang, sportclubs en zorg willen bereiken willen zoveel mogelijk mensen bereiken en daarom richten ze zich vaak op neutrale informatie die voor iedereen toepasbaar is. Zo komt er van alle kanten informatie over het kind en over de ziel van het kind zonder dat het zo benoemd wordt.

De ziel van het kind is dat deel wat de toekomst in zich draagt. Het is dat kwetsbare en zuivere in het kind wat we het liefst willen behouden maar wat grotendeels zal verdwijnen. Het is dat deel wat intuïtief is, wat autonoom is en wat wijs is van nature. Het is de basis van alles wat een kind doet. Het is de basis voor een goede gezondheid, het is de basis van het talent en het is de basis van de persoonlijkheid van het kind. Maar ook de basis voor alle hindernissen en het leven en om hier flexibel mee om te gaan. Het is belangrijk de basis toe te laten zodat het zich verder kan ontwikkelen. Het kan altijd stagneren maar we kunnen kinderen daar ook weer mee leren omgaan.

De ziel wil gevoed worden. De ziel wil herkenning en dat is bij ieder kind anders. Sommige zielen zijn heel spiritueel en zullen daar behoefte aan hebben. Sommige zijn praktischer. Ik ben nog geen kind tegen gekomen wat gelijk is aan een ander kind, maar een ziel hebben ze allemaal. Mensen vragen wel eens aan mij of ik een gevoelig kind wil omschrijven. Maar ik zou een heleboel kinderen daarin tekort doen. Ik zie heel veel gevoelige kinderen en ze zijn allemaal anders. Wat ze gemeen hebben is dat ze allemaal gezien willen worden voor dat deel wat hun anders maakt. Namelijk de ziel en dat heeft niets met gevoelige kinderen te maken. Ieder kind wil dat! De hindernissen die kinderen in dit deel ervaren zijn bij ieder kind anders en niet bij de één erger dan bij de ander.

Mensen denken bij het toelaten van de ziel vaak aan spiritualiteit. En dat is ook zo. Maar spiritualiteit is minder zweverig als men denkt. Spiritualiteit gaat over de beleving van jezelf en hoe dit voor jou voelt. Door hier ruimte aan te geven, kom je hier op de aarde doen wat je hier wilt doen. Door de spiritualiteit kun je dit voelen en dit gevoel wordt een onderdeel van jouw waarheid. Mensen denken bij spiritualiteit vaak aan het niet verbonden zijn met de aarde. Terwijl goede spiritualiteit juist verbindt met de aarde. Je kunt spiritualiteit zien als een basis met daaraan vast nog vele mogelijkheden en wegen om in te slaan. Niet ieder kind heeft alle wegen nodig. Als de basis maar goed is. Dan weet het kind vanzelf wel wat het nog verder wil ontwikkelen.

Veel volwassenen hebben angst voor dit deel van de mens. Ze dragen dit ook weer over op hun kinderen. Juist kinderen staan nog heel sterk met dit deel in verbinding. Via fantasie, spel en creativiteit. Dit is ontzettend waardevol en helpt een kind verbinding te behouden met zijn of haar ziel. Rond de 7 jaar als de basis is gelegd, gaat het kind over naar een nieuwe fase. Het wisselt van tanden en ze gaan meer open staan om te leren op een praktische manier. Het spel wordt meestal iets minder. Meestal sluit onderwijs daar op aan. En veel kinderen sluiten een deel van zichzelf als ze rond de 6 a 7 jaar zijn. Later komt dit deel weer terug. Het maakt tijdelijk ruimte voor iets anders. Maar dit is slechts een richtlijn. Ieder kind is anders.

Het is dus belangrijk de ontwikkeling van het kind te volgen hierin. De ziel wil gezien worden in alles wat het doet, in elke fase van ontwikkeling. Dus zodra kinderen onderwijs starten dan wil de ziel ook wat. En zo wil het kind bezieling voelen bij alles wat het doet. Wij als volwassenen zijn niet anders. Steeds meer volwassenen zijn op zoek naar diepgang in hun werk en willen er toe doen. Het gevoel dat ze belangrijk zijn of iets bijdragen aan de wereld. Kinderen mogen van jongs af aan al weten dat zij iets bijdragen aan de wereld, alleen al door hier te zijn.

Ruimte maken voor het kind van nu is ruimte maken voor de ziel. Deze past niet in een hokje en is waarschijnlijk ook de oplossingen voor alle hokjes waar we kinderen in plaatsen. Het gaat niet om labels maar om autonoom zijn. En het gevoel krijgen dat er ruimte is voor jouw eigen autonome beleving. Steeds meer komen we er achter hoe we hier gehoor aan kunnen geven. In het bedrijfsleven en in de maatschappij gebeurt dit al.

De ziel wil zich vrij voelen maar hoeft niet alleen maar vrijheid te krijgen, de ziel is al vrij. De ziel begrijpt ook prima dat het verbonden is met anderen, dus niet volledig vrij. Het kan compromis sluiten en geven en nemen. Regels zijn prima maar iets opgelegd voelen voelt niet fijn. Het geeft het gevoel dat er geen ruimte is voor jouw autonome beleving. Kinderen willen betrokken zijn bij de wereld op hun eigen unieke manier. Ze hebben vele talenten die ze kunnen ontwikkelen als we hun toelaten. Talenten beperken zich niet alleen tot het onderwijs. We hebben heel veel talenten die we op allemaal verschillende manieren kunnen uiten. Er zijn kinderen die in onze beleving beperkt zijn maar juist een zegen voor hun familie zijn. Ze komen misschien hele belangrijke patronen in een familie doorbreken. Je verdient er misschien geen geld mee maar ik vind dat ook een talent.

Wat ik mensen wil meegeven is niet naar het kind te kijken vanuit gebreken of vanuit een goed of fout gedachte. Kijk naar het kind vanuit de ziel. Het maakt keuzes om van te leren. Buig met je kind mee en geef het de ruimte om te leren en groeien. Als volwassene heb je daar een hele belangrijke rol in. Onderzoek deze taak regelmatig en onderzoek ook af en toe iets dieper. Er is nog zoveel wat we van kinderen kunnen leren.